Είναι Μεξικανός και, εδώ και μία δεκαετία περίπου, έχει μεταγγίσει κάτι από το πάθος των Λατίνων στην όπερα. Οταν μικρός μιμούνταν στον καθρέφτη τον Πλάθιντο Ντομίνγκο, τον οποίο σήμερα χαρακτηρίζει «γίγαντα», δεν περίμενε βέβαια πως κάποτε θα τραγουδούσαν μαζί και πως ο Ντομίνγκο θα τον έχριζε διάδοχό του. Ομως αυτό ακριβώς έγινε και σήμερα ο Ρολάντο Βιγιαζόν έχει τη φήμη και το προφίλ ενός σταρ.
Μελαχρινός και εκφραστικός, ο 36χρονος γοητευτικός τενόρος, που επί σκηνής δείχνει μια προτίμηση στην Ανα Νετρέμπκο ως παρτενέρ, θυμίζει περισσότερο Ισπανό παρά Μεξικανό. Ηθελε πάντα, όπως λέει, να έρθει στη χώρα μας. Η ώρα αυτή έφτασε και στις 29 του μηνός θα ερμηνεύσει στο Μέγαρο άριες από όπερες αλλά και θαρθουέλα, παραδοσιακά ισπανικά τραγούδια. Στη γλώσσα μας, πάντως, έχει ήδη τραγουδήσει: πρόπερσι, σε μια επετειακή συναυλία του ΟΗΕ, ερμήνευσε στα ελληνικά Σεφέρη, Ελύτη και Καβάφη, μελοποιημένους από έλληνες συνθέτες. Δηλώνει άλλωστε λάτρης του Καζαντζάκη.
Για να συμπεριλάβει το αθηναϊκό ρεσιτάλ στο ασφυκτικό πρόγραμμά του, αναγκάστηκε, λέει, να ακυρώσει τις διακοπές του με τη γυναίκα του και τους δύο γιους του. «Ομως αποφάσισα να τους πάρω μαζί για να είμαστε τουλάχιστον παρέα» μας είπε. «Είναι απαιτητικός ο τρόπος ζωής μου, το ξέρω, αλλά ζώντας στο Παρίσι, στην καρδιά της Ευρώπης, μπορώ να ξεκλέβω χρόνο μεταξύ παραστάσεων και να τους βλέπω. Η γυναίκα μου σπούδασε ψυχολόγος, αλλά τώρα μεγαλώνει τα παιδιά μας. Ελπίζω αργότερα να συνεχίσει την καριέρα της».
Τα θαρθουέλα «είναι τραγούδια που δεν γνώρισα από παιδί, αλλά εκτίμησα την αξία τους μετά» λέει. Ως έφηβος -μεγάλωσε σε μια χώρα χωρίς ιδιαίτερη κλασική ή οπερατική παράδοση- «δεν επηρεάστηκα από κανέναν. Ανέπτυξα μόνος μου ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την κλασική. Υπάρχει τόσο πολλή υπέροχη μουσική, που μπορεί κανείς να ανακαλύπτει συνεχώς».
Κι όμως, αναγνωρίζει πως τουλάχιστον στον χώρο της όπερας συνήθως παίζονται ξανά και ξανά παλιά αριστουργήματα: «Είναι γεγονός πως ακούμε ελάχιστες νέες όπερες σύγχρονων συνθετών. Είναι κρίμα, ίσως και να υπάρχει ένας σπουδαίος συνθέτης που ακόμα δεν είχαμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε».
Δυστυχώς, και πολλοί συνάδελφοί του, υποστηρίζει, έχουν την ίδια τύχη. «Μ' ενοχλεί να βλέπω στον χώρο της κλασικής μερικά απίστευτα ταλέντα που ποτέ δεν αναγνωρίζονται. Είναι φοβερά άδικο».
Ο Βιγιαζόν ανέκαθεν επεδίωκε να φτάνει στα άκρα την ερμηνεία του. «Εννοώ το να ζω τον ρόλο τόσο ώστε να παίρνω το ρίσκο να χάνω εντελώς τον εαυτό μου».
Οντας τόσο επτυχημένος στον χώρο της όπερας, πώς βλέπει αλήθεια το κροσόβερ, τη διασταύρωση των ειδών;
«Η καλή μουσική είναι καλή μουσική ανεξαρτήτως κατηγορίας. Οπως υπάρχει καλή και κακή όπερα υπάρχει και καλό ή κακό κροσόβερ. Εάν είναι καλό και σωστά εκτελεσμένο, μπορεί να ακούγεται υπέροχο».
Τα τελευταία χρόνια, πάντως, η όπερα μοιάζει να δίνει πλέον την έμφαση περισσότερο στο σόου παρά στη μουσική. «Ναι, συμβαίνει αυτό, διότι πολύ απλά, καθώς ο κόσμος ακούει και ξανακούει στο πέρασμα των χρόνων τα ίδια έργα, απαιτεί νέες ερμηνείες. Ωστόσο η μουσική είναι στην πραγματικότητα αυτή που αντέχει στο πέρασμα του χρόνου».
Ο ίδιος προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει ελκυστική την όπερα στις μικρότερες ηλικίες. «Και αστεία! Για παράδειγμα, αν ερμηνεύω έναν κωμικό ρόλο όπως ο Νεμορίνο στο "Ελιξίριο του έρωτα", συχνά κάνω διάφορα ζογκλερικά και ταχυδακτυλουργικά κόλπα -κάτι δύσκολο τη στιγμή που τραγουδάς. Αν όμως κάτι τόσο απροσδόκητο κάνει ένα νέο παιδί να γελάσει και το φέρνει πιο κοντά σε ένα είδος τέχνης που φοβόταν, τότε έχουμε επιτύχει».
Μικρός, ονειρευόταν να γίνει παπάς, ψυχολόγος ή ηθοποιός. Επαγγέλματα που στοχεύουν κατευθείαν στην ψυχή...
«Νομίζω πως τελικά επέλεξα την όπερα διότι συνδυάζει κάτι και από τα τρία. Η όπερα αγκαλιάζει κάθε πιθανή ανθρώπινη συγκίνηση. Εξάλλου, επί σκηνής ερμηνεύεις τόσο πολλούς χαρακτήρες, που τελικά εκπληρώνεις τα παιδικά σου όνειρα. Στη «Μανόν», για παράδειγμα, έχω παίξει έναν παπά. Δεν μπορώ να φανταστώ καμία πιο ολοκληρωμένη μορφή τέχνης».
